Vandaag geprobeerd een visionair essay te schrijven, waarin ik met bevlogenheid en kennis van zaken een messcherpe, klinische, maar liefdevolle kijk op onze samenleving zou presenteren - een werkstuk, dat het publieke debat in Nederland de komende maanden beheerste en na enkele jaren zou worden gezien als het eigenlijke startpunt van de 21e eeuw.
Ik zou er Paul Scheffer mee naar de kroon steken.

Nou ja, dat lukt dus niet, met zo?n uitgangspunt.

Een diepzinnige beschouwing met de afmetingen van een kleintje-column gaat me al heel slecht af. Na drie zinnen denk ik: man, wat weet jij daar nou van.
Iets met stelligheid beweren, sluit drieduizend andere mogelijkheden uit. En als je daarvan overtuigd bent, krijg je geen diepzinnigheid ooit nog uit de vingers.

Ik moet het hebben van de kleine waarnemingen. Wat ze betekenen? Vaak weet ik dat niet. Als je ze allemaal bij elkaar optelt, in die bekende rij ?achter elkaar legt?, is er misschien een visie uit te destilleren. Maar het kan ook zijn dat ze niets betekenen. Zou ik niet betreuren.

In een cafetaria komt met de cappuccino een koekje mee. Het is een ?soort van? speculaasje in een zakje.
Op het zakje staat aangegeven dat ik Speculoos zit te eten.

Speculoos?

Een internationale versie van ons nationale speculaasje?

Achterop is aangegeven dat we te maken hebben met een:
Gekarameliseerd koekje
Caramelised biscuit
Karamelgebäck

Spreken we de naam van dit eurokoekje uit als Spikkuloes?

Heimelijk koester ik natuurlijk de hoop, dat men deze signalering van de speculoos ooit nog eens zal beschouwen als het startpunt van de 21 eeuw.
Ook met het inventariseren van kleine dingetjes, moet je grote doelstellingen voor ogen houden.