Mijn zusje is twee weken geleden geboren. Mijn moeder is weer op de been, na alle dagen te zijn verzorgd door de kraamverpleegster.
Ja, van een bevalling werd toen veel werk gemaakt.

Op de laatste dag van haar verblijf zou van de verpleegster in haar smetteloze uniform nog een staatsieportret worden gemaakt.
Mijn moeder, de verpleegster en ik poseren in de zitkamer voor mijn vader met zijn Kodakboxje. Mijn zusje slaapt boven in haar wieg, neem ik aan.

Vlak voor het indrukken van de sluiter, besluit ik tot een daad van rebellie.
Ik heb zojuist een perzik gegeten - er stond een perzikenboom in onze achtertuin - en ik heb de pit in mijn mond gehouden. Terwijl mijn vader drukt, druk ik vliegensvlug de pit in mijn wang.

?Wat is dat voor gekke bobbel in je wang? De hele foto is verknoeid!?, krijg ik weken later te horen als het fotorolletje is ontwikkeld.
?Waarom heb je dat gedaan??

Zeven jaar ben ik enig kind geweest. Ik vind het geweldig dat ik een zusje heb gekregen (toen ik het goede nieuws hoorde, heb ik, zo wil het verhaal, een rondedansje gemaakt).
Maar mag ik nu zelf weer ?s wat aandacht?