Als mijn moeder met mij nieuwe schoenen ging kopen bij Van der Valk in de Appelstraat, was ik onderweg al heel zenuwachtig. Ik was voorbereid op een griezelige gebeurtenis.

Nadat de verkoopster een doos uit het magazijn had gehaald, moest je zowel de rechter als de linker nieuwe schoen aantrekken.
'Loop 's een stukje', zei mijn moeder. 'En? Doen ze pijn?'
Ja, nieuwe schoenen doen altijd een beetje pijn.
Mijn moeder probeerde vervolgens de stugge neuzen in te drukken om te controleren of de tenen nog enige groeiruimte hadden. Want nieuwe schoenen konden er hooguit eenmaal per jaar af.
'Weet je zeker dat ze goed zitten? Het geld groeit me niet op de rug, hè!'

Nu speelde de verkoopster de grote troef van deze hypermoderne schoenenwinkel uit. Nu ging het gebeuren.
'Zullen we even naar het apparaat gaan?'

In een hoek van de winkel stond een indrukwekkende metalen kast, met onderin een opening, waarin je je voeten met de nieuwe schoenen moest plaatsen.
De juffrouw drukte op een knop, een laag brommend geluid zette in en een beeldschermpje lichtte blauw op.
'Ja, kijkt u maar,' zei de verkoopster tegen mijn moeder, 'de tenen zitten nog zeker een centimeter van de voorkant van de schoen af.'
En dan mocht je even op het schermpje meekijken.
En je zag - ja, dames en heren, ik kan het bijna zelf niet geloven - je zag de botjes van je eigen voeten. Röntgenstralen priemden dwars door de nieuwe schoenen, je sokken en je vel!

Het brommen verstomde. Met knikkende knieën stapte je van het apparaat af.
's Avonds, in je opklapbed, was het moeilijk inslapen met het beeld van je eigen blauwwitte skeletvoeten nog steeds helder voor ogen.

Tegenwoordig heb ik vaak last van extreem koude voeten. Dat kan toch niet te wijten zijn aan die paar keer dat mijn voeten in de schoenenwinkel van Van der Valk werden doorgelicht?

Pas als ik een foto van het apparaat heb gezien (nergens gevonden), vertrouw ik mijn eigen herinnering voor de volle honderd procent.