Tot negen uur vanavond heb ik de tijd. Want ik ga. Het is een dierbaar ritueel.

Heb ik mij verdiept in de gemeentepolitiek van de afgelopen vier jaar?
Weet ik hoe mijn gemeenteraad in elkaar steekt?
Ken ik de stemverhouding bij belangrijke beslissingen?
Weet ik over welke belangrijke beslissingen is beslist?
Heb ik politieke vergaderingen bijgewoond?
Vroeg ik het woord op discussieavonden?

Nee, dat heeft hij vast en zeker niet gedaan, meenden mijn plaatselijke politieke partijen.
En ze vervaardigden folders en aanplakbiljetten met hoofden erop. Beeldcultuur. De leuzen en plannen doen er niet toe, lijken op elkaar.
Ik moet de kandidaten diep in de ogen kijken. Welk hoofd bevalt?

Zo moet ik mijn stemgedrag bepalen:

Nee, niet die bril!
Een man met zo'n das, kan niets wezen!
Je zal zo'n type op de koffie krijgen!
Dit lijkt me wel een aardig mens.
Dat mondje!
Bah, wat een engerd!
Is dat een toupet?

Ik heb nog uren de tijd.