In de mailbox ontving ik veel reacties van deze strekking:
Beste hoofdredacteur,
Op 15 maart beloofde u geen stukjes meer over ?die man? te publiceren en sindsdien weet u van geen ophouden!

Mijn antwoord:
ja, maar ik beloofde geen LEUKE stukjes meer te schrijven. Aan die belofte heb ik me gehouden.

Flauw? Nou!

Het onderwerp is onontkoombaar. Ook in de weekendbijlagen veel analyses en commentaren.
Meest opvallende: de paginagrote stemverklaring in Trouw van Louis Ferron, die zich onomwonden achter Pim Fortuyn schaart. De eerste steun van een vooraanstaand kunstenaar.

?Ik hang Fortuyn aan en zal op hem stemmen omdat de westerse cultuur zoals wij die gekend hebben, failliet is, dood is en ik geen lijken op wil vrijen. Mijn keuze voor Fortuyn is een nihilistische, maar met de passie beleden waar de politiek en de samenleving behoefte aan hebben.?

Nihilistisch is zeker ook de keuze van de denker waar Ferron zijn betoog op bouwt. De staatsrechtgeleerde Carl Schmitt wordt voortdurend instemmend geciteerd.

?Als we nu eens gewoon, in navolging van de door bittere lessen wijs geworden Schmitt, eens afspraken dat waar het in de politiek om draait de staat in zijn meest alledaagse betekenis is: ?een binnen territoriale grenzen georganiseerd volk.? Dan hebben we de zaken tot een bevattelijk en in heldere theorieën en methodieken te vatten systeem teruggebracht. Bijna op het niveau van ?Fabeltjesland? of ?Big Brother?, zal ik maar zeggen. Dat is in ieder geval bevattelijk voor het door de televisie geëmancipeerde volk. Vervolgens zou je daaruit kunnen concluderen dat partijen als die van Fortuyn en de leefbaren het meest concreet invulling geven aan deze gedachte().?

De gedachte van de door bittere lessen wijs geworden Schmitt - de door Hermann Göring in 1933 tot Staatsrat benoemde president van de ?Vereinigung nationalsozialistischer Juristen?, die het Röhm-Putschbloedbad in 1934 rechtvaardigde als ?höchste Form administrativer Justiz?. Bitter? Schmitt zat na 1945 een jarenlange gevangenisstraf uit.

Deze informatie mag je van Ferron waarschijnlijk niet aandragen. Het is in zijn ogen onfatsoenlijk iemand zo tot on-mens te verklaren. En misschien is het niet bevattelijk voor het door de televisie geëmancipeerde volk.

Ferron heeft, met dank aan Carl Schmitt, Fortuyn een perfecte intellectuele onderbouwing gegeven voor diens ?concrete invulling?.

Heeft de samenleving behoefte aan de (nihilistische) passie van Ferron? Ik niet.