Volgens mij gingen we vrij snel na de opening van een nieuw schooljaar al op werkweek, in de gebouwen van een Brabantse vakantiekolonie.
De meisjes op de foto, aan de werktafels in de grote zaal, hebben truien aan - misschien was het eind september.

We kregen ?gewoon? les, maar maakten ook excursies- naar de BATA-schoenfabrieken bijvoorbeeld - waarover we verslagen moesten schrijven.
We schilden gamellen vol aardappels tijdens de corveediensten en we leerden tussendoor versjes van Annie M. G. Schmidt en Kronkels van Carmiggelt uit het hoofd voor de Bonte Avond.
En de jongens bestudeerden de meisjes en de meisjes bespraken de jongens.

Om van deze foto van de meisjes op werkweek in volle pracht te kunnen genieten, heb ik ?m extra groot geplaatst (1x klikken op de foto, 1x rechtsonder in het venster).

Het mooie licht dat de meisjeshoofden omglanst; de geur van het herfstbos die door het open raam naar binnen golft.

Links, het eerste meisje in het licht, is Didy, een lang, slank, zich zeer vrouwelijk voortbewegend meisje, dat bij de jongens hoog stond genoteerd.
Een jaar lang was het hevig aan tussen haar en mij. Maar omdat ik het eindexamenjaar moest overdoen en zij toen al van school af was, hebben de jongens helaas nooit geweten dat ik met Didy ben gegaan.

Elke doordeweekse dag mocht ik van mijn ouders tijdens het avondeten een kwartier eerder van tafel opstaan.
Ik fietste als bezeten de Laan van Meerdervoort af, want om kwart over zes kwam zij op haar fiets van haar baantje in de stad aan op de hoek van het Pomonaplein.
Daarna bleven we nog een uur lang staan praten op het portiek van haar bovenwoning in de Vlierboomstraat.

Ik heb al eerder hier beweerd dat ik volstrekt geen last heb van nostalgie - het verlangen terug te keren naar vroeger.
Maar als ik deze foto van de meisjes op werkweek iets te lang bekijk, komt een diepe, weekmakende melancholie door het open raam mee naar binnen.

Ik wil aanstaande maandag op werkweek.