Vorige week stond ik in een volle Amsterdamse lijn 2 toen een jonge vrouw - naar ik schat 35 jaar - mij haar zitplaats aanbood.

Ik schudde meteen heftig van nee.
Het was de eerste keer in mijn leven dat me dit overkwam. Het hield me drie haltes bezig. Ik controleerde even hoe ik erbij stond - recht van lijf en leden, vond ik zelf. Hoe kan die vrouw dan een grijsaard hebben zien staan?
Ze heeft dringend een bril nodig, concludeerde ik.

Ik nam wraak.
Een volgende halte naderde en ik zag de vrouw aanstalten maken op te staan. Zodra de tram stopte ging ik als eerste naar buiten en toen ze in de deuropening verscheen, bood ik haar een hand en hielp ik haar - alsof ze een oud besje was - van de treeplank op het trottoir.

Dit laatste is niet waar. Ik nam het me voor, maar voerde het plannetje niet uit.
Maar ik ging ook niet op haar vrijgekomen plaats zitten.