De discussie lijkt verstomd.
Eind 2001 blies columnist Ronald Plasterk zijn woordvondst ?ietsisme? nieuw leven in.
Zij die geloven dat er toch ?iets? moet zijn tussen hemel en aarde - een meerderheid van de bevolking? - noemde hij aanhangers van het ?ietsisme?.

In NRC-Handelsblad volgde een serie artikelen en Thijs Wöltgens deed in De Groene Amsterdammer een duit in het zakje.

Nu horen we niets meer over iets.

Jammer, want ik hoopte op een antwoord op mijn vraag.
Ik geloof namelijk niet.
Niet dat er ?iets? is, maar ook niet dat er ?niets ? is.
Met andere woorden: men moet mij helemaal niet met de vraag aankomen!

Als men mij dus vraagt: ?Gelooft u??, kijk ik de vragensteller aan en knijp de lippen stijf opeen.

Mijn vraag: hoe heet deze denkwijze, waarbij men dus geen vragen stelt, die met geen mogelijkheid te beantwoorden zijn?

Ja, ik weet het, het zenboeddhisme komt een eind in de richting, maar die levensbeschouwing wordt ook gezien als ?weg tot bevrijding? - je moet worden opgeleid om tot inzicht te komen en dat toch sektarische, leerscholerige bedoel ik niet.

Mocht ik alleen staan in mijn geestelijke worsteling, dan noem ik het voorlopig het ?bietsisme?, maar ik geef deze naam graag voor een algemener begrip.

Om te laten zien dat dit probleem mij al lange tijd bezighoudt, kunt u hieronder nog een keer horen, hoe ik deze denkwijze ooit in een lijflied heb trachten te vangen.