Van mijn eerste verdiende geld kocht ik een orgel. Niet zo?n al te kinderachtige, te populaire Philicorda, maar een slag beter, een heus elektrisch orgel met twee klavieren en een set baspedalen.

Het handige van dit model was, dat het geheel uit drie losse, op elkaar te plaatsen delen bestond, zodat het gemakkelijk hoge trappen op kon worden gezeuld, of in een auto geladen.
Het orgel stond op mijn Amsterdamse kamertje en ik kon er ?s nachts op spelen met de koptelefoon op.

O, wat stal ik de show, als ik het orgel op een feestje bij iemand thuis in de voorkamer mocht opstellen.
?Ach, wil iemand me even helpen??
En dan drie keer door de dansende feestgangers heen manoeuvreren, de drie delen verbinden, het orgel aansluiten...
'Mensen, kan de muziek even uit?'
Indrukwekkend!

Jammer alleen dat ik er niet op kon spelen.

Nou ja, een zeer eenvoudige blues wilde wel lukken en ik kreeg er handigheid in dat ene nummer lekker uit te rekken, het een soort van swing te geven door flink op de bassen te trappen en er opgewonden kreten bij te slaken. ?O yeah!?

Omdat toentertijd de brutalen nog de halve wereld hadden, heb ik het orgel zelfs nog wel eens een platenstudio binnengekregen en is mijn spel vastgelegd op een 45-toerenplaat.

Nog steeds heb ik een keyboard in huis, met diverse orgels onder de knoppen en soms ga ik er ?even op loos?, maar ik kom nog steeds niet veel verder dan die eerste blues.

En dat oude orgel en dat keyboard klinken volstrekt niet als een echte Hammond B3 en mijn spel lijkt in de verste verte niet op dat van Jimmy Smith.
Want van hem heb ik die liefde voor het orgel.

Werd in jazzkringen toen een tikje ordinair gevonden, het Hammondorgel, maar ik vond het lekker.
Jimmy Smith, de jazzvader van het Hammondorgel, kopt het NRC-Handelsblad van vanavond.
Want hij is dood. Hij werd 79 jaar.

Bedankt, Jimmy Smith, voor alles.