?Speel ?s een stukje!?
?Nee, sorry, dat kan ik niet.?
?Ja, ha ha, jij speelt meesterlijk piano. Heb ik zelf wel ?s op tv gezien.?
?Nou, stelt niet veel voor, hoor.?
?Ja, dag! Jij met je valse bescheidenheid. Kom op. Mensen, even uw aandacht. De Bie gaat voor ons een stukje piano spelen!?

Op elk feest waar een piano aanwezig is, hangt de ontmaskering me boven het hoofd. Ze dwingen me achter de piano en de onthulling is onthutsend.
Pijnlijk wordt duidelijk dat mijn gehele pianorepertoire uit drie, beschamend simpele akkoordjes bestaat, waar ik hooguit vijf minuten mee kan vullen.

Ik beken. Onbeschaamd - het is waar - heb ik het op de televisie doen voorkomen of ik een gevorderd pianist was. Steeds verpakte ik de drie akkoordjes in een ander tempo, waardoor het gekruk niet zou opvallen. En omgeven door echte muzikanten leek het soms heel wat.

Al een halve eeuw leid ik het verborgen leven van een fake-pianist.
Op mijn achtste, na één en het enige jaar pianoles, speelde ik Le Petit Carnaval. Op mijn tiende leerde een vriendje me de drie basisakkoorden van In the mood, van Glenn Miller - akkoorden die ook passen op een eenvoudig R&B-schemaatje.

Sindsdien is er weinig bijgekomen. Jarenlang zat ik bijna dagelijks achter de piano en speelde mijn riedel. Steeds dezelfde. Leuk om te doen, een plaag voor huisgenoten. Ik speelde dus tijdens hun afwezigheid.

Onlangs werd de last van de leugen te zwaar om te dragen. Ik wilde schoon schip maken.
Ik heb weer pianoles genomen!

Mijn leraar heet Jeroen Thijsen (27); hij studeert volgend jaar af aan het Utrechts Conservatorium en hij kent honderden akkoorden en weet ze prachtig te gebruiken (luister naar de voorbeelden op zijn promosite
www.triple-treat.com).
Hieronder vindt u een opname van zijn eerste les aan de fake-pianist.

Ik denk zelf dat mijn honderdste verjaardagspartijtje de gelegenheid wordt waarop ik mijn fake-status kan afleggen en de gasten een weergaloos huisconcert zal voorzetten. (Maak je borst maar nat, Wibi!)
Jeroen denkt dat het iets eerder kan.