Vermoedelijk is het zo gegaan.
Toen ze klaar zaten voor de foto, zeiden mijn moeder en haar zuster tegen elkaar: 'Dit wordt een serieus portret, we spreken af elkaar ernstig aan te kijken. (Foto 1)

En misschien dachten ze toen aan vroeger, veel vroeger, toen ze wel eens tegen elkaar gezegd zullen hebben: 'We kijken elkaar aan en wie het eerst lacht is af.'

Magda, mijn moeder (links), is de eerste die haar lachen niet kan houden. (Foto 2)

Lien, haar zuster (mijn tante), gaat meteen mee in de lach. (Foto 3) Want lachen deden ze graag.

Het lachen is niet te stoppen. (Foto 4)

Dit is het soort lachen waarover ze een kwartier later - als ze het gieren enigszins onder controle hebben gekregen en ze in staat zijn opnieuw te poseren - zullen zeggen: 'Stom, hè. We keken elkaar aan en ik moest ineens zo lachen... En ik weet niet waarom!'

En het kan zijn dat als ze opnieuw ernstig naar elkaar kijken, er nog een kleine naschok van lachen volgt. Ter herinnering aan de eerste hevige keer.

Ik moet er ook bij vertellen dat de zussen zich zeer op hun gemak voelden - de fotograaf was Jaap Timmer, de zoon van mijn tante.

Wat een mooie vorm van lachen is dit! Er is nauwelijks een reden toe. De twee zusters hoeven elkaar alleen maar aan te kijken.
Wat gebeurt er op dat moment in de twee hoofden, wat herkennen ze in elkaars ogen, waardoor het Totale Lachen in gang wordt gezet?

(Groot lachen: klik op een foto en klik daarna op het kruis in de rechter benedenhoek van het fotovenster.)