Aan de voet van het hoge uitzichtduin was een bord geplaatst, waarop werd uitgelegd hoe het er op die plaats in de Tweede Wereldoorlog was toegegaan.
In honderden bunkers en kazematten - onderdelen van de Atlantikwall - waren diep in het duinzand ruim duizend Duitse militairen ondergebracht.

Toen ik het bord fotografeerde kwamen een man en een vrouw in wandeltenue naast me staan, die probeerden de tekst te lezen, maar er niets van begrepen, leek het.
Toen zei de man : 'Verzeihung!' en vroeg me de weg naar Egmond.
Ik wees in Noordelijke richting en het stel dankte sehr en wilde doorlopen.

En ik weet zelf niet waarom, maar ik begon een praatje. Ik wees op het bord en ging in abominabel Duits uitleggen 'das er hier tausend Mannschaften im Krieg wohnten'.
Woonden!

De man, een grijze achter-in-de-vijftiger, zag ik ongemakkelijk worden. Hij maakte zich kleiner en boog het hoofd. De veel jongere vrouw keek mij wantrouwig aan en probeerde haar man aan zijn bovenarm mee te trekken.

En ik ging nog even door en vertelde 'das es hier hunderte Bunker im Dünen gab, bis zum See... eh... das Meer... das war Sperrgebiet hier...'

Echt waar, ik wilde op geen enkele manier die grijze Duitse man in moeilijkheden brengen. Juist niet. Ik deed mijn best heel ongedwongen over de oorlog te praten.

De man boog nu diep voor me en dankte me nog eens herzlich waarna het paar opgelucht de wandeling voortzette.

Ik moest aan John Cleese denken in Fawlty Towers en schoot in de lach.