Zaterdagochtend vertrokken, zojuist teruggekeerd.
En ik denk iets meer te weten van wat carnaval is.

Trein genomen ?naar het zuiden?, in Den Bosch uitgestapt.
In Oeteldonk, sorry.

Ik was gekleed in onopvallende, grijze klof, zie vrijdag, met een plastic tasje in de hand, waarin Clintonkop.

Stad ingelopen. In optocht terechtgekomen. De Fluttetutters - heb ik die naam goed onthouden?
In zijstraatje kop opgezet. Effect was verpletterend!
Op mijzelf en op de buitenwereld.

Honderden malen ben ik verkleed over straat gegaan. Maar altijd was er een cameraploeg vlakbij. Het was volkomen duidelijk wat er gebeurde: opname voor tv.

Nu hoste ik volstrekt anoniem tussen andere verklede anoniemen.
Wat een ingrijpende ervaring. Je ?eigen ik? wordt opgeheven. Je krijgt de unieke kans je totaal anders te gedragen.

Gevaarlijk ook.
Want ik, die nooit eerder carnaval vierde, die altijd wat lacherig, afkeurend en geringschattend over carnaval sprak, ik werd een andere ik.
Ik schrok me dood van de ik die te voorschijn kwam.
Die ik was niet de verlegen, afstandelijke, kat-uit-de-boomkijker waarvoor ik mijn ik altijd heb gehouden.
Deze ik ging geheel uit zijn dak.

Andere ervaring: wat is Bill Clinton nog populair!
Ja, als ik terugdenk aan die onontwarbare kluwen van gestamp, gehos en gehijs, dan blijft dit letterlijke beeld over: Bill Clinton werd op handen gedragen.

Als je het dan zo leuk vond in Oeteldonk, waarom ben je dan niet gebleven? Carnaval is pas woensdag afgelopen.
Ik, de eerste ik, moet eerst een paar uur bijslapen. Ik vond een etmaal carnaval al erg veel.
Het was goed zo, de eerste ik is op tijd weggegaan, de tweede ik is in Oeteldonk gebleven.

Jammer dat ik ergens vanmorgen zeer vroeg Bill Clinton ben kwijt geraakt.