Ik vermoed dat mijn vader het apparaat had geleend of gehuurd - de Pathé Baby Projector.
Het moet de eerste keer in mijn leven zijn geweest dat ik film zag.

Er zal een laken zijn gespannen tegen de overgordijnen van de achterkamer, de projector werd op de eettafel geplaatst en mijn vader draaide aan een slinger.

Die eerste kennismaking was meteen raak.
Aan de in mijn geheugen gegrifte scènes te reconstrueren, moet ik een film hebben gezien van de Amerikaanse komiek Harold Lloyd, die zo spannend was, dat ik er bijna van moest overgeven.

Een man beklimt een wolkenkrabber in aanbouw, balanceert ijzingwekkend gevaarlijk op het stalen staketsel, valt!, hangt aan de wijzers van een grote klok... ik weet niet of ik het einde heb gehaald zonder mijn gezicht in mijn moeder te verbergen.
Het kan ook zijn dat het filmrolletje vastliep, het bevroren beeld op het laken verschroeide, mijn vader veel te hard vloekte en de filmvoorstelling in een huiselijk drama is geëindigd.

Kennelijk had mijn vader zich in de jaren dertig al met film beziggehouden, want vanmorgen kwam na enig zoekwerk op zolder een kartonnen doosje tevoorschijn met filmrolletjes voor de Pathé Projector.
Sommige zijn gedateerd - 1930, 1932. Op een paar cassettes staat geschreven: ?Herinnering aan 10 januari 1934'.
Wacht ?s even... toen trouwden mijn ouders!
Op de eerste beelden meen ik mijn opa en oma te herkennen.
Ik heb die films nooit gezien. En een Pathé Baby Projector lijkt me niet eenvoudig te regelen.

Nu valt me ook op dat het celluloid merkwaardig is geperforeerd - de gaatjes zitten in het midden. Internet leert me dat dit 9,5 mm-films zijn, een speciaal Pathéformaat.

O, o, o! Wat zou ik die films graag zien!
Zijn er lezers die mij kunnen helpen?