Twee bewoners uit dezelfde streek die elkaar kennen en willen groeten, doen zulks langs de lijnen van een tamelijk ingewikkeld ritueel.

Men nadert elkaar tot op korte afstand, maar in plaats van het geven en drukken van handen, slaat men elkaar stevig om de oren. Met de rechterhand geeft men de ander een dusdanige slag in het gelaat, dat een petsend geluid waarneembaar wordt. De getroffene mept prompt terug met een zo mogelijk hardere pets.

Het aantal van die slagen is onbepaald en kan uitgroeien tot een ware regen, waarbij het tempo wordt opgevoerd en de petsen een cadans krijgen, die de benen aanzetten tot een dans. Het slaan krijgt een ritmisch-muzikale dimensie - het hoofd blijkt uitstekend te kunnen fungeren als snaardrum. Er zijn virtuozen die de slagenwissel tot grote snelheid kunnen opvoeren, waardoor de dansbaarheid van deze ?petsmuziek? toeneemt. Zo draait men al slaand en bewegend enkele minuten om elkander heen.

Bij dit ritueel wordt de vriendschap als het ware getest - door elkaar uitsluitend op de wangen te slaan, wordt bevestigd dat men elkaar dermate hoogacht dat bij deze ontmoeting het gebruik van vuisten en voeten met stompen en schoppen achterwege kan worden gelaten. Is men elkaar daarentegen onvriendelijk of vijandig gezind, dan wordt vrijwel direct overgegaan tot trappen in de maagstreek en het breken van ledematen.

Na dit eerste deel zoeken de beide kennissen of vrienden met hoogrode konen een beschutte plaats in huis of café, waar men overgaat tot het tweede deel van het begroetingsritueel: de bestudering van elkaars geslachtsdelen.