De collage bestaat uit twee op elkaar geplakte tijdschriftfoto?s.
De foto van de vrouw is met grote precisie uitgeknipt, langs ongeschonden lijnen, alleen bij de elleboog lijkt het bijna fout te gaan.

De maker is schrijver Willem Frederik Hermans.

Voor het radioprogramma Uitlaat maakten schrijver Ewald Vanvugt en ik een wekelijkse reportage. En Ewald had het voor elkaar gekregen dat W. F. Hermans ons thuis, in het Groningse Haren, zou ontvangen voor een interview. Het was, denk ik, in 1964.

In de trein bedachten we de vragen. Het programma was gericht op jongeren - wat vond Hermans van het literatuuronderwijs op de middelbare scholen?

Ik bewonderde Hermans, had alles van hem gelezen - waarom weet ik me dan zo weinig details van ons bezoek te herinneren? Huis? Kamer? Kleding?
Ik leef al jaren in conflict met mijn geheugenselectiecommissie.

Wel heb ik een algemeen stemmingsbeeld behouden, waarvan ik overtuigd ben dat het klopt: W. F. Hermans bleek een buitengewoon vriendelijke, lachgrage, gastvrije man, die de gepeperde antwoorden gaf die wij - twintigers - graag wilden horen: leraren Nederlands doen er alles aan om de interesse in de Nederlandse literatuur om zeep te helpen. Het literatuuronderwijs is een ramp voor de literatuur.
Het gesprek zit niet in de radioarchieven - ik hoop dat het nog ?s boven water komt.

Bij het hartelijke afscheid gaf hij ons beiden een zelfgemaakte fotocollage mee.

In de trein terug verbaasden wij ons over de plakwerken. Dat een keurige man van in de veertig, ?professor? aan de Universiteit van Groningen, dit soort luchthartige werkjes maakte!