Donderdagochtend halfelf - de beste tijd om te gaan zwemmen. Het is de hele ochtend ?zwemsoos?, er is geen luidruchtig schoolzwemmen, dus ruim baan, de aquagymnastiek is net afgelopen en er zwemmen uitsluitend nog een paar oudere dames.

Het is als oudere heer goed zwemmen tussen oudere dames. Je moet alleen opletten als drie, of zelfs wel vier dames al pratend op één lijn zwemmen - dat eist goede stuurmanskunst.

Met zijn opkomst trekt hij al meteen ons aller aandacht.
Hij is begin dertig en slank, geen bodybuilder, maar strak ?afgetraind?.
Hij begeeft zich niet meteen te water, maar loopt een compleet rondje op de rand van het bad, terwijl hij een gele tennisbal stuitert en vangt. In zijn linkerhand draagt hij een snorkel met luchtpijpje.

Dan werpt hij de bal met een boog in het water, gaat zitten, bevochtigt op professionele manier de snorkel, plaatst het pijpje zorgvuldig in de rubberen hoofdband en rolt achterover het water in.

Als ik na een baantje terugkom, is hij in dezelfde hoek van het bad onduidelijk bezig - het pijpje steekt boven het water uit en hij blijft turend op z?n plaats, alsof hij op die plek een school zeldzame tropische vissen bestudeert.
Af en toe plopt uit het pijpje een prop water de lucht in, die bijna de twee meter haalt.

Ik trek weer een baantje en vind hem ondersteboven hangend aan de lage springplank terug. Hij laat zich in het water vallen, grijpt de plank met beide handen door hoog uit het water te rijzen, trekt zijn benen door zijn armen op, plaatst zijn hielen op de plank, laat zijn handen los, waardoor zijn bovenlichaam en hoofd onder water verdwijnen.
Aan je hielen hangen... het kan hooguit twee seconden duren. Maar hij blijft het proberen. Hij kijkt er ernstig bij, alsof hij keihard aan het trainen is en hielhangen een officiële Olympische sport is.
Ik zie dat de meeste dames nu glimlachend, of met bewondering in zijn richting kijken.

Bij terugkomst van mijn volgende baan moet ik hem even zoeken.
Hij staat roerloos en kaarsrecht met wijd gespreide armen in de krachtig kletterende waterstroom, die wordt uitgestoten door een op de kant opgesteld rood plastic kanon. De waterval spat op zijn rechte schouders uiteen. Hij lijkt zelf zeer tevreden met deze pose, want hij blijft lang zo staan, alsof hij alle oude dames in het zwembad zijn zegen geeft.

Ik trek weer een baantje.
Nu staat hij aan de kant met een oude dame te praten, waarbij hij voortdurend charmant lacht en een gaaf, zeer wit gebit ontbloot.
Ik drijf zonder te kijken, maar met open oren, in hun richting. En ik hoor hem zeggen:
?...een muur van wel veertig meter hoogte! Met m?n blote handen! Ja, dan ben je ergens niet goed wijs, vindt u niet??
De oude dame zegt: ?Tjonge, jonge, het is me wat!? Waarna ze zich zo hard als ze zwemmen kan uit de voeten maakt.

Ik besluit ermee te stoppen, ik heb mijn gezondheidsplicht gedaan. Nagenoeg alle oude dames hebben het bad verlaten.
Ik werp een laatste blik op de showbink.
Uit het wateroppervlak steken twee benen die op de bassinrand rusten, de rest van zijn lichaam is onder. Uit het pijpje knalt een waterkogel, die tot zeker drie meter hoogte reikt.