'Als ik in een college vertel dat in de vroege jaren zestig alle damesfietsen omafietsen waren, zetten mijn studenten grote ogen op.

'Hè? Waren alle dames toen oma's? Hoe zit dat dan, professor De Ruwe? ', vragen mijn studenten me (want mij gewoon Angel noemen, durven ze niet, o, ze zijn zo vormelijk).

Dan leg ik geduldig uit, dat alle vrouwen toen - meisjes, moeders - op zwarte fietsen zonder stang in het midden reden en dat oma's toen ouder waren of leken dan nu en vaak helemaal niet meer fietsten. (Mijn moeder deed toen ze zestig was haar fiets weg, bang voor ongelukken).

'Dus,' concludeert de slimste student, 'er bestond toen niet zoiets als een omafiets!'
En zo is het.
In de jaren zestig bleef de damesfiets zwart, alleen in de hipste kringen deed de witte fiets zijn entree (maar dat is een apart college).
Pas rond 1980 gingen meisjes op zwarte damesfietsen rijden, die omafietsen werden genoemd.

Die hippe omafietsen waarmee nu wordt geadverteerd, met z'n knallende kleuren en z'n bonte prints ('Beschilderd met een kwast die in de LSD is gedoopt', zeiden we vroeger), hebben niets met de klassieke omafiets te maken.

Het ziet er overigens naar uit dat de omafiets binnenkort een andere gedaante krijgt.
De Fietsersbond bepleit, dat 55-plussers - in verband met hun vele dure valpartijen - zijwielen aan hun fietsen moeten monteren.

Ja, zeg! Ik zou dus al jaren op zo'n invalidefiets moeten rijden.
Als dat echt wordt ingevoerd, zal ik mijn fiets met zijwielen dusdanig in de fluorescerende spacekleuren zetten, dat mij passerende weggebruikers een flash krijgen alsof ze een pond paddo's naar binnen hebben gewerkt.'

Prof. dr. Hako 'Angel' de Ruwe