Het is nu tweemaal gebeurd dat ik in Den Haag op verschillende plaatsten (een receptie en een opening) in gesprek raakte met mij onbekenden, die mij eraan herinnerden dat ik op de middelbare school berucht was vanwege mijn gokactiviteiten.
'Wat zegt u?'
'Ja, vrienden van mij hebben met u op de middelbare school gezeten, in dezelfde klas zelfs en die zeggen dat u een soort goksyndicaat beheerde.'
'Weet u zeker dat ze mij bedoelden?'
'O ja, mijn vrienden weten het zeker. Op feesten stond u vaak achteraf in een zijgang en dan moest het geld bij u ingeleverd worden.'
'Het ging om geld?'
'Om veel geld, voor die dagen, honderd gulden was niks in uw gokspel. Mijn vrienden zijn veel geld aan u verloren, zeggen ze.'

Tot tweemaal toe was ik te verbijsterd om uit te gaan leggen dat men toch echt een andere leerling voor ogen moest hebben.
Gokken? In de jaren vijftig? We hadden er geen idee van hoe dat zou moeten.

Ik weet zeker dat mijn geheugen me hier geen loer draait. Maar dat ik tot tweemaal toe met hetzelfde gokverhaal werd geconfronteerd, zorgt voor enige onrust.