'Mensen, is dat kicken! De stemcomputers deugen niet en nou gaan ze weer terug naar het rode potlood en de stembus.

'O,o, we hebben geen stembussen!'

Nou, ik wel!
Ik zeg niet waar, maar ergens op een industrieterreintje staat een loods waarin ik 745 stembussen heb gestouwd. Indertijd gekocht van diverse gemeenten die ze kwijt wilden. Voor 25 euri, maar vaak voor minder.

Ik had die bussen gekocht met uitzicht op handel met Afrika, het Midden en het Verre Oosten. M'n compagnon van toen - laat ik 'm niet tegenkomen! - handelde op die regio's in ouwe trams en stadbussen en volgens hem zou de democratie in die verre landen ooit worden gevestigd en dan kwamen mijn stembussen goed van pas.

Toen heeft die compagnon mij een kunstje geflikt, op relatiegebied zeg maar, waardoor ik heb gebroken met hem en met mijn vriendin - die ik ook nooit meer hoop tegen te komen.

Toen Nederlandse militairen naar Irak en Afghanistan werden uitgezonden 'om daar de democratie te brengen', hoorde je wel 's zeggen, heb ik nog een brief geschreven aan het ministerie van Defensie of ze geen stembussen mee moesten nemen. Nooit iets op gehoord.

Zit ik ineens op rozen! Ik ga diverse gemeenten bellen om te kijken of ze happen.
De prijs? Ik ga 100 euro per bus vragen!
Teveel? Moet ik 'de democratie een dienst bewijzen', zoals de eerste burgemeester die ik aan de lijn had durfde zeggen?

Ach, kom. Rot toch op. De minister-president himself toetert het overal uit: leve de ondernemingszin en de handelsgeest. De VCO-mentaliteit, of hoe die club ook heette. Prima man! Misschien ga ik wel op 'm stemmen.'

Mike van der Molen, ondernemer