Er zijn plannen van de Hoofddirectie uitgelekt. De conducteur op de trein gaat verdwijnen. Duizenden banen staan op de tocht.

Nee toch? Niet weer ? Jazeker. Het bekende vakbondenhoofd verscheen al op tv. ?Onze achterban zal beslissen wat wij gaan doen...?

We gaan ze weer zien, de boze, samenhokkende spoorwegmannen en vrouwen, die de wilde staking bespreken, in hun donkerblauwe schonkige jacks, op de lege perrons.

Mogen wij, vermoeide treinreizigers, ook eens wat zeggen?

Wij zouden graag de Stationschef in ere hersteld willen zien. Hij zetelt in een ruim kantoor op perron 1. Hij draagt een kek uniform en een pet met gouden lovers. Om het kwartier maakt hij zijn ronde over de perrons. Hij heet ons welkom. Toont zich verheugd, dat wij bereid bleken veel geld te willen betalen, om door zijn maatschappij te worden vervoerd. Hij helpt ons bij het instappen en met het sjouwen van onze bagage.
Hij fluit en zwaait met zijn spiegelei. En als de trein zich in beweging zet, salueert hij ons correct goedereis.