Je schakelt het scherm in, want je hebt met jezelf afgesproken laat op de avond nog even goed je best te zullen doen. Zie het als een burgerplicht geïnformeerd te blijven.

Maar het lukt niet.

Na een heldere vraag raak je na drie warrige zinnen van het antwoord de draad al kwijt en begint de slaap zich op te dringen.

Je blijft nog even kijken naar zijn linkerwenkbrauw, die voortdurend op en neer wipt. Alsof de spreker met een overduidelijke ironische mimiek een dubbele bodem onder zijn stoffige woorden wil aanbrengen. Gevoegd bij de tikkeltje scheefstaande bril geeft dat nog wel een komisch effect.

Maar de humor is onbegrijpelijk, kennelijk van een hogere orde. Ook voor de interviewer, op wie de wippende wenkbrauw geen enkel effect heeft.
Het onderwerp - terrorismebestrijding - roept niet de flauwste glimlach op.

Je haakt af. Je moet nodig naar bedje toe.

Het enig denkbare compliment dat een verwant de spreker na afloop zou kunnen geven:
?Daar heb je je prima uit gered, Piet Hein!?
?Dank je zeer?, zegt Piet Hein en gooit beide wenkbrauwen in de lucht.

Donner in Nova.