In de bijlagen staan veel interviews en essays met en over acteur Michel Piccoli, ter gelegenheid van het zomerretrospectief in het Amsterdamse Filmmuseum, waar vijftig van zijn films worden vertoond (van de tweehonderd!).

Ik had me voorgenomen Le Mépris opnieuw te gaan zien - sinds 1963 hoog genoteerd op mijn toptien van films aller tijden.
Na vanmorgen langdurig te hebben gerommeld in dozen met videocassettes kwam hij te voorschijn; opgenomen, nooit teruggekeken.

Spannend, een film terugzien waaraan goede herinneringen kleven.

Le Mépris is een typische Jean-Luc Godardfilm, met al zijn vaak irritante stijlfiguren. Veel literaire, filosofische en cinematografische citaten; langzaam tempo, met om de haverklap opdringerig invallende muziek; weinig actie, veel ?meerlagigheid?.

Maar toch...
?Je moet maar durven,? dacht ik voortdurend. De film werd groot uitgebracht, in Cinemascope, ook in de VS, en om dan zo?n film-over-een-film, te durven maken met Homerus? Odyssee als uitgangspunt.

Fritz Lang, de oude Europese regisseur, (speelt zichzelf) verfilmt het Griekse epos, in opdracht van een Amerikaanse producer (Jack Palance). Een schrijver wordt aangetrokken (Piccoli) om voor veel geld het verhaal commerciëler te herschrijven. Diens vrouw (Brigitte Bardot) gaat er met de producer vandoor. Amerikaanse cultuur versus Europese, een nog altijd actueel onderwerp.

Je moet maar durven het toen razend populaire sekssymbool Bardot in zo?n intellectueel verhaal te plaatsen.
Je moet maar durven één scène in een flat, tussen Piccoli en Bardot, dertig minuten te laten duren! (Ik weet zeker dat Woody Allen hier vaak naar gekeken heeft.)

Veel beelden bleken glashelder in mijn geheugen opgeborgen. Alleen was ik vergeten dat Jack Palance en Brigitte Bardot zich aan het eind in een open sportauto te pletter rijden tegen een tankwagen. Kleinigheid.

Waarom vond men deze film toen zo goed? Om de ideeënrijkdom, het thema (groeiend verzet tegen Amerika) en het intellectueel getheoretiseer over de Cinema?

Of omdat het de culturele elite in deze context werd toegestaan naar die ordinaire, maar bloedmooie Brigitte Bardot te kijken?

Godard?s Amerikaanse producer, Joseph E. Levine, wenste meer Bardotbloot in de film. Godard voldeed aan die eis. We zien een paar keer haar achterzijde naakt.

Ik hou Le Mépris op mijn toptien. Ja, ook vanwege Michel Piccoli.