In een aanval van duurdoenerij noem ik het wel eens: historisch-sentimentele fotodeductie.
Op een jeugdfoto staren en zoveel mogelijk details invullen, met behulp van de feiten en het geheugen.

Deze albumfoto heeft geen onderschrift met jaartal meegekregen.

Dit is het resultaat van mijn onderzoek.
Mijn vriend Henk (rechts) en ik zijn bezig een zandconstructie te bouwen, die de bal aan het rollen moet brengen.
We graven en verstevigen het bouwwerk met duidelijk enthousiasme. Nog even en de bal kan het komende uur vele malen op de top van de berg worden geplaatst en naar beneden geduwd.

Het is een gave, nieuwe, lederen voetbal en ik denk te weten dat Henk die op zijn verjaardag heeft gekregen van een familielid. Niet zonder bijbedoeling. Het is te hopen - denkt het familielid - dat Henk door te gaan voetballen, uit de padvinderij stapt, die als ?te militaristisch? wordt beschouwd.

Als dit klopt, is de foto door mijn vader met zijn Kodakboxje gemaakt in juni/juli. (Henk is in juni jarig.)
Ik schat dat Henk elf jaar is geworden. Ik ben tien. Het is dus 1949. We bevinden ons op het hoogtepunt van onze welpencarrière. Ik draag een originele padvindersriem.
Is mijn zusje, daar op de achtergrond, dat door mijn moeder wordt beschermd tegen het door ons opstuivende zand, dus drie jaar? Zou kunnen kloppen.

Aan de schaduwen te zien, is het laat op de middag, de zon is al aan het neergaan. Het is niet zo warm - Henk en ik hebben onze hemden aangehouden, mijn moeder is niet in badpak.
Er staan geen tassen uitgestald met leeftocht voor een lange stranddag.
Het was die dag winderig en bewolkt, in de loop van de middag kwam de zon door en er is gezegd: ?Laten we nog even naar het strand fietsen?. (We woonden er vlakbij.)

De foto laat ook zien dat de bijbedoeling van Henks familielid geen effect sorteerde. Henk zou nog een paar jaar lid blijven van de beweging.
We doen nou juist niet wat je met zo?n bal zou moeten doen: voetballen.