Een knallende foto vanmorgen op de voorpagina van de Volkskrant: een Duitse officier met een jongetje op de arm, in de zomer van 1940, op Scheveningen.
De foto is onderdeel van een charmeoffensief. ?Het valt allemaal wel mee?, wilden de bezetters laten zien.

Ik schrok meteen wakker. Dat jongetje... was ík dat?

?Vandaag opent prinses Margriet de tentoonstelling Oorlogskind in de Beurs van Berlage te Amsterdam?, vermeldt het onderschrift. De prinses is ?zelf van 1943', staat in het begeleidend artikel. De tentoonstelling bestaat uit een ?schitterende serie van honderdtachtig foto?s uit de collectie van het NIOD?.

?Daar ga ik heen,? dacht ik meteen, ?die tentoonstelling gaat over mij. Misschien herken ik mezelf op een van de foto?s.?

Ik mag mijn verhalen over de oorlog graag relativeren - ik was een kleuter en ben er heelhuids doorgekomen, anderen hebben veel ergere dingen meegemaakt - ik betrap me erop dat ik mijn oorlogsverleden zelf steeds interessanter ga vinden en er iedereen die wil luisteren te pas en te onpas mee lastig val. (Zie je? Weer zogenaamd relativeren, ondertussen het er toch over hebben!)

Ik belde de Beurs van Berlage om aan te kondigen dat ik eraan kwam, prinses Margriet graag zou ontmoeten om met haar - oorlogskinderen onder elkaar - herinneringen uit te wisselen.

Helaas werd mijn aanwezigheid niet op prijs gesteld.
?De opening is uitsluitend voor genodigden?, zei een juffrouw die, aan haar jonge stem te oordelen, nooit een oorlog aan den lijve heeft meegemaakt. Zoals ik.

?Akkoord, dan wil ik graag na de opening met de prinses over de tentoonstelling wandelen?, bood ik aan. ?Kijk, Margriet is weliswaar van 1943, maar ze werd geboren in het veilige Canada. Zij heeft niet, zoals ik, de hongerwinter meegemaakt, de V2-raketten zien vliegen en geschuild voor de bombardementen, dus ik wil haar graag tekst en uitleg verschaffen over wat ik allemaal heb meegemaakt.?

Nee, madame de telefoonjuffrouw dacht niet dat de prinses mijn explicatie op prijs zou stellen.

Het werd nog gekker toen ze uitlegde dat die tentoonstelling helemaal niet in de Beurs van Berlage te bezoeken valt. ?Het is een reizende tentoonstelling die de hoofdplaatsen van alle provincies zal aandoen.?

?Ik weet genoeg,? beëindigde ik het telefoongesprek, ?ik ben vermoedelijk op alle honderdtachtig foto?s te zien - die Canadese prinses mag ze vandaag bekijken en ik niet? Schande! Ik ben hard van plan geen toestemming te geven om mijn beeltenis tentoon te stellen, zodat alle foto?s moeten worden verwijderd. Is dit duidelijk??

Men zal nog veel van ons horen. De kleuters uit WO2 gaan nog zeker vijfentwintig jaar mee.