Janke:

• Vind je mij nog wel dat je zegt een lekker ding?

• Hè, wat is dat nu voor een vulgaire uitdrukking.

• Nou, vroeger zei je dat nog wel 's tegen me: lekker ding!

• Vroeger? Toen kenden we dergelijke platheden toch niet? Welke proleet noemt een vrouw een ding?

• Jij. En je schreef het ook. In de brieven uit onze verlovingstijd. Toen jij in dienst zat. Kreeg ik om de andere dag een brief, gericht aan Lief Lekker Ding.

• O, toen. In diensttijd. Ja, mannen onder elkaar gebruiken ruwe uitdrukkingen. Maar ik dacht niet dat ik in brieven... Nee, ik kan me niet voorstellen dat ik zoiets opschreef. Stel dat je vader zo'n brief had gevonden.

• Je zei het na ons trouwen ook nog vaak. Zomaar. Als ik in de keuken stond en jij in de kamer zat. 'Ben je daar - lekker ding?', riep je dan. Vond ik altijd zo stoer, dat ik dat was: een lekker ding. Lang geleden.

• Hè Janke, kom nou. Je bedoelt toch niet dat ik nu lekker ding tegen je ga zeggen? Dat zou heel geforceerd zijn. En we moeten juist niet met de tijdgeest meegaan. Geen expliciet liederlijke taal gebruiken.

• Lekker ding. Nou ik vind het niet zo expliciet, hoor. Ik zou best 's iets explicieters van je willen horen. Wacht 's... als het goed is liggen die brieven van je boven in de gangkast. Met een lint eromheen. Ik ga ze 's halen, misschien brengt dat je op gedachten als je lekker ding in je eigen handschrift ziet staan. (staat op en loopt naar de gang)

• O jee. Volgens mij gebruikte ik nooit lekker ding maar lekker wijf.