Gisteren kocht ik echte appels in de bio-supermarkt.
Tijdens het wachten bij de kassa viel mijn oog op een bak met Mars/Nuts-achtige pakjes. Een wervende reclametekst legde uit, dat deze chocoladeversnaperingen waren gevuld met amaranth.

Amaranth? Nooit van gehoord.

?Amaranth, het oergraan van de Inca?s.?

'Amaranth is een eeuwenoude graansoort, waaraan de Inca's een grote levenskracht toekenden.
De Spaanse veroveraars waren er zo bang voor, dat zij amaranth verboden.'

Jeetje! Zoveel leven en leed in een reepje.

De eco-reclameschrijvers hebben gedacht dat ik na lezing van hun tekst denk:
De hoogbeschaafde Inca?s aten amaranth? Dan zal het wel goed zijn! En door het herontdekte graan nu te eten, los ik een stukje schuld in, die de Spaanse veroveraars (wij westerlingen) ons hebben nagelaten.

Ik glimlach, daar trap ik niet in. Toch leg ik een reep bij mijn appels op de band.

Tien minuten geleden nam ik een hap uit de reep en fotografeerde de binnenkant.
Zaadjes, die een tikje melig, maar niet onaangenaam smaken.

Na de foto te hebben opgeslagen, eet ik de rest van de reep in twee happen weg.
En terwijl ik deze regels tik, voel ik hoe een weldadige ontspanning bezit neemt van mijn lichaam.

Mijn lichaam dat zich straks zal baden in het welige licht.

O Zon, Gij die ons voedt en dezer dagen genadig zijt.

O Zon, ik hoor u
ben ge
hoor
zaam

O Zon, ik ga
op zoek
naar het offer
u zonnewaardig

zonnezwaardig