Vanavond wordt een grote Poëzieprijs uitgereikt tot slot van de Week van de Poëzie.

Op de valreep verscheen de nieuwe bundel van Hans Verhagen: Zwarte Gaten.
In het met boeken en mensen gevulde antiquariaat Joot (Hartenstraat, Amsterdam) las Verhagen gistermiddag voor. Sterke, harde, soms sombere, bevlogen gedichten.
Poëzieliefhebber: verkeer met deze belangrijke nieuwe bundel.

Uit de cyclus Chaos van het ogenblik:

Terreur

Opnieuw laten we de weg bepalen
door vreeskwezels en aartsverraders
Het zijn de zotte botte bijltjesdagen
waarvoor wij de straat opgaan
om ons uit te leven in hoe stadgenoten
onder onze neuzen doodgaan
Als wij er maar voor mogen betalen

Terreur door onze voorouders bedreven
die iets schoons iets smerigs maakten,
onderdanig zich aan hol vertoon vergaapten,
bleek, verkeerd begrepen door hun nazaten
die de geur van het succes niet konden verdragen,
bij heel wat tijdgenoten op het lijf geschreven

De hemel die nu heerste had meer weg
van een groothandel in grofstoffelijkheden;
het afgetrapte slagveld, ooit vol leven, lag verlaten
ten faveure van de nieuwe vrede. Maar Europa's
grondslagen waren nog niet helemaal verdwenen

Voor het wekkertje in onze genen
altijd doende om het leven naar onszelf af te ronden,
is vrede het seizoen om wraak te nemen
Nieuwe slachtoffers zijn al gevonden

Uit de cyclus Vesting Holland:

helden van mijn tijd

De meeste helden van mijn tijd zijn wegens (eigen) sterfgeval
permanent verhinderd
wat niet zeggen wil dat hun levensvatbaarheid vermindert
Natuurlijk doet het baie pijn
als alles van waarde waardeloos blijkt
maar hoe kan iets van waarde weerloos zijn?

Want niet in het blote oog van de beschouwer
wordt iets van waarde waarneembaar
maar in een alziend hart
Daarom kan alles van waarde niet anders
dan onzichtbaar zijn
almaar toenemend in kracht

Mensen met een zinvol leven - zou je ze geen rotschop geven?
Mensen met een leeg bestaan - laat mij hier in Spookstad
niet langer met m'n mond vol volzin staan