Weer een boekje over de oorlog. En weer heb ik het verslonden. Dat komt: ik was erbij, maar ook niet helemaal (vijf jaar in 1945). Dus wil ik alsnog alle details weten van wat ik toen heb gezien. En heb ik de zestig jaar bewaarde relikwieën tevoorschijn gehaald.

En weer vertel ik mijn verhaal. Voor de zoveelste maal. Waarom weet ik niet. Om interessant te doen? Zou kunnen. Maar misschien omdat over die dag bij mij thuis zo vaak is verteld, dat ik zelf ook geloof dat dit de spannendste dag van mijn leven is geweest.

Operatie Sneeuwvlok was de Duitse codenaam voor de razzia van 21 november 1944 op Haagse mannen in de leeftijd van zeventien tot en met veertig jaar, die in Duitsland tewerk zouden worden gesteld.

Mijn herinneringen:
Vader en moeder deden anders dan anders. Gespannen, druk en gejaagd. De huiskamertafel werd verschoven. Ik moest op de grond spelen bij de kachel. Er werd gebeld. Mijn moeder liet twee soldaten binnen, klopte op de huiskamerdeur (raar!) en mijn vader zei ook iets raars. De soldaten klapten met hun laarzen tegen elkaar en mijn vader gaf ze een papier. De soldaten keken er even naar, gaven het terug, klapten weer met de laarzen en gingen weg.
Even later zag ik een Duitse soldaat uit een huis aan de overkant van de straat komen. Hij trok een pistool en schoot. Wat een harde knal!

De feiten:
Mijn vader, geboren in 1905, viel in de verkeerde leeftijdscategorie. Onderduiken in de ruimte boven de schuifdeuren durfde hij niet, want meerdere buurmannen hadden daar ook een schuilplaats gemaakt. En het gerucht ging dat de soldaten door de plafonds schoten.

Mijn vader zocht een andere mogelijkheid de dans te ontspringen.
Hij vervalste zijn persoonsbewijs door met chloor een 5 uit te poetsen en met inkt een 3 in te vullen - 1905 werd 1903.
Maar dat was niet zo goed gelukt. Als je goed keek, zag je het geknoei aan de cijfers.

Mijn ouders verzonnen er een psychologische list bij.
Ze verschoven de eetkamertafel, zodat het een bureau leek, waarachter mijn vader ging zitten ?werken?, mijn moeder klopte op de deur, mijn vader riep ?Herein!?, in een poging de soldaten te intimideren.
Dat lukte! De soldaten waren onder de indruk van deze Duits sprekende hoge heer, keken vluchtig naar het papier en verlieten het huis.
De soldaat die uit het huis van de overburen kwam, schoot op een vluchtende schim aan het eind van de straat. Niemand werd geraakt.

De bewaarde relikwieën:
1) Het bevel dat ?s ochtends om een uur of vijf bij ons in de bus werd gestopt.
2) Het persoonsbewijs is niet bewaard gebleven, maar onlangs vond ik het trouwboekje van mijn ouders, waarin mijn vader zijn geboortejaar ook heeft veranderd. Gelukkig heeft hij deze vervalsing niet aan de soldaten moeten laten zien.

Dit was mijn verhaal van de razzia.
Eigenlijk zou ik mijn kop moeten houden. Er zijn mensen die ergere dingen hebben meegemaakt.

In totaal werden vierhonderdduizend mannen naar Duitsland getransporteerd; dertigduizend Nederlanders kwamen ten gevolge van de dwangarbeid om het leven - lees ik in het boek Operatie Sneeuwvlok. Getallen waar ik van opkijk.