Bieslog - Nieuwe nostalgie (2)

Zo kan ik me nog heel goed herinneren hoe we tv keken zonder afstandsbediening.
O ja? En hoe ging het zappen dan in z?n werk?
Je moest uit je stoel opstaan, naar het tv-toestel lopen en een andere zender indrukken.
Lopen?
Te voet. Op een normale kijkavond liep je heel wat kilometertjes.
En als je met meerderen keek, wie stond dan op om van zender te veranderen?
Daar maakte je van tevoren afspraken over. Jij van zeven tot acht, jij van acht tot negen... ja, om het uur werd er gewisseld. De ?schakelaar? werd zo iemand genoemd.
Als je de schakelaar was, hoe vaak in een uur moest je in de benen?
Toen er nog twee netten waren - want daar is het allemaal begonnen - kwam de schakelaar hooguit tweemaal overeind. Men keek uren achtereen naar één zender. Dat rusteloze geschakel is van later. Toen Nederland 3 erbij kwam, raakten de beroepsschakelaars in zwang.
Hè? Je kon beroepsmensen krijgen voor het zap... schakelen?
Ja. Een profschakelaar vroeg 25 gulden voor een avond. En die liep dan onbeperkt voor jou naar het tv-toestel heen en weer. Het waren meestal jonge marathonlopers die een centje wilden bijverdienen. Je had tientallen schakelbureaus waar je ze kon bestellen.
En die hele bedrijfstak werd brodeloos?
Toen de infrarode afstandsbediening kwam, ja. Toch schijnen de schakelaars weer in trek te raken. De kijkers krijgen genoeg van dat vadsige gezap en gaan terug naar handkracht.
Leuk baantje, lijkt me dat.
Pittig, hoor. Geen Nederlander wil zich uit de naad lopen. Het zijn meestal illegale Oetschbegerianen die dit werk doen. Die zijn het gewend - in hun thuisland kennen ze de afstandsbediening nog niet.