Tot mijn twintigste heb ik nooit 'Ik hou van je' durven zeggen tegen de paar vriendinnen waar ik tot dan toe mee was gegaan. Deed je niet. Klonk te hoogdravend.

De eerste keer dat ik 'Ik hou van je' zei, gebeurde dat nota bene in het openbaar. Het stond in mijn tekst.
Ik was dus net eenentwintig en speelde in het toneelstuk l'Aigle à deux têtes de rol van een jonge revolutionair/anarchist die de opdracht krijgt zijn koningin te vermoorden.

Het stuk van Jean Cocteau speelt in een onbenoemd midden-Europees land; waarschijnlijk heeft de schrijver het leven van koningin Elisabeth van Oostenrijk als uitgangspunt genomen.

De koningin treurt al tien jaar om het verlies van haar overleden echtgenoot.
Op een avond valt, tijdens een hevig onweer, de anarchist het paleis binnen, voor de voeten van de koningin.
Er ontwikkelen zich ellenlange mono- en dialogen tussen die twee (het stuk duurde, dacht ik, wel vier uur), met als resultaat dat de koningin de revolutionair in bescherming neemt tegen de hoffunctionarissen die hem gevangen willen zetten.
Kortom: de koningin zegt na drie uur praten tegen de anarchist: 'Ik hou van je'. En ik zei het terug. Of zei ik: 'Ik hou van u'?

Het is een zwaar melodrama. Aan het slot, nadat ze elkaar hun liefde hebben bekend, steekt de revolutionair de koningin toch dood, maar meer om haar uit haar lijden te verlossen en haar te herenigen met de koning. Uit liefde dus. Iets van dien aard.

Wij van de toneelgroep De Cirkel hadden gedurende maanden bloedig gerepeteerd, ook de decors en kostuums zelf gemaakt - om het stuk slechts één avond te spelen in gebouw De Vereniging.

Van de avond herinner ik mij nu nog dat ik, voordat ik in die onweersbui door een paleisraam naar binnen viel, een gereedstaande emmer met water over mijn hoofd moest kieperen.
Van het feest na afloop resten vage herinneringen. Voor het eerst van mijn leven raakte ik ontzaglijk dronken.