Met een boek en een tentoonstelling heeft fotograaf Govert de Roos veel aandacht getrokken.

?Schreeuwen?, heet zijn project en hij heeft Bekende Nederlanders vastgelegd die heftige emoties tonen - van woedend schreeuwen tot smartelijk huilen.

De Roos heeft de BN-ers in zijn studio uitgenodigd en hen gevraagd te schreeuwen, boos te zijn, of te huilen. Of je dus echte emoties te zien krijgt - zoals we bijna dagelijks ?gewone Nederlanders? huilend op tv kunnen bekijken - valt te betwijfelen.

Ik neem aan dat bijna niemand van zichzelf foto?s heeft waarop hij boos is of huilt.
Ook ik heb ze niet, dacht ik. Ik bezit veel foto?s waarop ik emoties spéél - dozen vol.
En ik ben ook wel eens echt boos geweest voor een camera, waarbij ik lekker heb geschreeuwd, maar echt huilen?

Tot ik me bijgaande foto?s herinnerde.
Ze zijn gemaakt bij een beroepsfotograaf, een Govert de Roos avant la lettre, die de datum van opname achterop heeft geschreven. Ik ben tien maanden oud.

Op de eerste foto kijk ik stralend de wereld in. Onze kleine positivo.
Dan geeft mijn moeder mij een lekker koekje, dat ik met graagte in mijn mond prop.

?En we wilden je zo graag ook huilend op de foto,' heeft mijn moeder me wel eens verteld, ?dat we het koekje afpakten en je het prompt op een blèren zette.?

Ik heb nooit durven vragen waarom mijn ouders zo graag die huilende foto wilden hebben.
Als baby schijn ik nogal veel te hebben gehuild (?Je was een dreinebalkje?) en misschien wilden ze de emotie die hen zoveel slapeloze nachten heeft gekost, voor eens en altijd vastgelegd.

Als ik de huilfoto zie, denk ik nog steeds: ?Wat zielig!?
En: ?Wat een rotstreek!?
Maar ik heb er geen jeugdtrauma aan overgehouden. Denk ik.