Vroeger deed je er goed aan die periode in je leven te verzwijgen, maar nu kom ik er rond voor uit.
Ik heb in militaire dienst gezeten!

De meeste mannen die ik ken, vertellen stoere verhalen over keuringen waar zij zich gestoord gedroegen om met S5 te worden afgekeurd (S5 = totale instabiliteit).
Of zij kleedden zich opzichtig en gedroegen zich ?verwijfd?. Ook dan wees de keuringsarts je meteen het gat van de deur.

Maar ik kende die trucs niet - ik had er toen niet van gehoord.
Je móest in militaire dienst, anders zwaaide er wat. Je draaide voor twee jaar de cel in. In het burgerleven hoefde je nergens meer te solliciteren. Dienstweigering? Alleen de allersterksten durfden de ontberingen aan.

Ik deed wat mij werd bevolen.
Maar eenmaal onder de wapenen geroepen, probeerde ik voor mezelf een leuke functie te creëren: ik wilde militair-entertainer worden. Als de Nederlandse Bob Hope langs de troepen te velde trekken. Terwijl de Koude Oorlog in volle hevigheid woedde (dat wil zeggen: de Westerse legers wachtten tot de Russen zouden binnenvallen) bezorgde ik de manschappen wat ontspanning en afleiding.

Zonder te kunnen vermoeden dat ik ooit nog eens voor de tv zou optreden, parodieerde ik tv-programma?s, met mijn hoofd door een opengeknipte kartonnen doos gestoken.
Geen idee wat voor liedjes ik aan de piano zong. Lili Marleen? From the time we say goodbye?

De derde foto is een ijdele - ik laat zien dat de mannen lachten!

Maar toen ik mijn superieuren voorstelde mij te benoemen tot korporaal-entertainer lachten ook zij. Geen sprake van! En als ik niet snel die grijns van mijn gezicht trok, solliciteerde ik naar ?een douw? van een maand verzwaard-arrest (geen weekendverlof).

Vier weken in het weekend niet naar huis?
Met de staart tussen mijn benen droop ik af, om terug op zaal mijn koper te gaan poetsen.