?Voor het eerst hadden we ingeschreven op een georganiseerde wandelvakantie.
En voor het laatst - het was niet zo?n succes.

Wij zijn geroutineerde wandelaars, twintig kilometer per dag is het minimum. Maar op deze voettocht door Travenië liepen we hooguit drie kilometer per dag. Daar deden we, slenterend, anderhalf uur over en dan arriveerden we alweer op het volgende logeeradres.

Onze bagage werd door de organisatie nagebracht. Maar dat ging zo langzaam - onze rugzakken kwamen anderhalve dag later aan. Op ons vorige adres dus, want wij waren dan alweer drie kilometer verderop. Op het adres van die dag aangekomen, moesten we dus teruglopen naar het vorige adres om onze bagage op te halen en zelf naar het huidige adres te dragen. Is dit nog een beetje te volgen?

Zodoende kregen we toch heel wat kilometers in de benen.
Het was niet zozeer een reis door Travenië, alswel een grondige verkenning van één dal.
We logeerden bij familieleden van de organisator, ooms en tantes, neven en nichten.
En onze bagage werd vervoerd door de stokoude overgrootouders van de familie. Oma kreeg de rugzakken op het hoofd gebonden en met opa voorop, schuifelde het broze stel voetje voor voetje over de bergpaden. De beide honderdjarigen hadden er duidelijk plezier in en ze konden het geld - twee eurocent per dag - niet missen. Ze leefden van de toeristenindustrie.?