Als ik iets doe dat ik zelf abject vind, denk ik dat de hele wereld er weet van heeft en het met mij eens is.

Dat idee - iedereen let op mij en lacht zich rot - stak weer eens de kop op, toen ik een uit de telefoongids geprikt nummer van een zonnebankstudio drukte.

Een zonnebank bellen om een afspraak te maken, vind ik namelijk te bespottelijk voor woorden. En bloot onder een raar toestel gaan liggen verbranden, behoort al helemaal tot de onmogelijkheden. Er zijn handelingen waar je wel van hebt gehoord, maar die je nooit zelf durft uitvoeren.

Maar in een aanval van voorjaarsmake-over besloot ik mezelf een nieuw behangetje te geven. Nu het ochtendlicht sterker en harder wordt, gaat mijn lijkwitte lijf me in de badkamerspiegel meer en meer tegenstaan. Dan maar modern doen en 'actie ondernemen'.

Kijk en dan denk ik dat het meisje van de zonnebankstudio dat de telefoon opneemt, mijn voornemen net zo vreemd en in feite afkeurenswaardig vindt als ikzelf.
?Ja, sorry, ik wilde toch maar eens een afspraak maken?, probeerde ik mijn buitensporige gedrag te relativeren.
?Dat kan?, zei het meisje en geen spoor van onderdrukt geproest klonk in haar stem door.

En ze keek er ook niet van op dat ik inderdaad op het afgesproken uur aan haar balie verscheen. Je moest helemaal door de drogisterij heen lopen - gelukkig waren er geen klanten, niemand die me zag - naar een smalle ruimte achterin, waarin een mini-koffiehoekje, de balie met meisje, en twee dunwandige hokjes waren gestouwd. Het oude magazijn, opgewaardeerd tot zonnebankstudio.

?Hebt u een gevoelige huid??, vroeg ze en nog steeds bleef haar spottende lach uit.
?Nou... gewoon?, hakkelde ik en lachte zelf maar eens om haar een handje te helpen, maar ze bleef ernstig kijken toen ze zei: 'Dan beginnen we kalmpjes aan.?

Ze leidde me naar een hokje, stelde de apparatuur in, waarna ze zich verwijderde en het dunne deurtje achter zich sloot.

Muisstil kleedde ik me uit - er was ruimte onder het deurtje, ze zat er zo dicht achter me, aan haar balie, dat ze zelfs mijn ademhaling zou kunnen horen. In de oranje plastic bak, waarin ik moest gaan liggen tussen de lampen en ventilatoren, vond ik een knalgeel brilletje.

Ik bespaar u een beschrijving van de beschamende twaalf minuten op het bulderende apparaat.
Besparen? Niet durven! Voor geen goud schrijf ik op wat ik doormaakte.
Goed dan, een tipje van de sluier licht ik op: ik wist zeker dat een verborgen videocamera mijn blote gestalte-met-brilletje doorgaf aan een monitor onder de balie en dat het meisje twaalf minuten lang haar gelach in een zakdoek zat te smoren.

Maar, toegegeven, nadat de machine was afgeslagen en ik me uit de omhelzing van het apparaat had losgemaakt, voelde ik me weldadig ontspannen en lekker doorbakken.
?Je hebt het gedaan, je hebt het gedaan,? zong het in me, ?zie je nou, kan je best, niemand vindt het gek, je hoort er helemaal bij.?

Toen ik het meisje goeiendag zei, lette ik scherp op, maar aan haar ogen was niet te zien dat ze mij zonder mijn kleren aan had gadegeslagen.

Ik ga morgen weer.