Wat een lawaai in het centrum! Klonk er muziek uit een geluidsinstallatie? Het was toch geen feestdag?
Toen meneer Foppe het smalle straatje naar de supermarkt insloeg, deinsde hij terug. Maar het was al te laat.

Het straatje was geheel gevuld met mensen. Aan een lange kant stond een mannenkoor opgesteld dat uit volle borst een lied galmde, begeleid door twee accordeonisten - er pal tegenover hadden zich rijen voorbijgangers geposteerd die zichtbaar genoten van het gebodene. De meesten zongen van ganser harte mee.

Meneer Foppe zag in één oogopslag dat hij geen kant meer uit kon. Rechtsomkeert maken was te opzichtig, een te hatelijke blijk van afkeuring.
Doorlopen was ook onmogelijk - in het smalle vrije strookje straat tussen koor en publiek stond de dirigent, gekleed in een witte broek, een wit overhemd en een kapiteinspet op het hoofd.
'Aha!,' dacht meneer Foppe 'dit is een matrozenkoor en ze zingen een zeemanslied.' De mannen droegen witte broeken met daarop zwart-wit gestreepte truien, en donkerblauwe wollen mutsjes op het hoofd.
Nu verstond hij de tekst ook beter:

'Daar is het water, daar is de haven
Waar je altijd horen kon: We gaan aan boord
De voerman laat er nu paarden draven
En aan de horizon ligt Emmeloord'

Nee, langs de dirigent glippen, onder het zicht van het voltallige publiek, was voor meneer Foppe ondoenlijk.
En hij had gezien hoe de kapitein zich af en toe omdraaide en het publiek aanmoedigde mee te zingen. Stel je voor dat de dirigent meneer Foppe snapte bij een vluchtpoging en hem voor het publiek zou neerzetten... waarna hij zijn beide handen achter zijn eigen oren plaatste, waarmee hij wilde zeggen: 'Ik hoor geen geluid uit ene meneer Foppe komen!'

De matrozen zongen, waarbij zij beeldende handgebaren maakten:

'Kijk die jongeman ben ikke' (de mannen wezen op zichzelf)
'Ja, ikke was de kapitein' (de mannen wezen naar de dirigent)
'Hiero, en die grote dikke' (de mannen maakten halve bolle cirkels over hun buik)
'Ja, dat moet Malle Japie zijn' (de mannen wezen op hun voorhoofd)

En toen staken alle matrozen hun handen in de lucht en de kapitein gebaarde het publiek mee te doen, ook de armen in de lucht te steken en heen en weer te zwaaien en iedereen deed mee. Dus moest hij wel: meneer Foppe zette zijn boodschappentas op de grond en stak zijn armen in de lucht en zwaaide van links naar rechts.

'In 't diepe water, ver van de haven
In die novembernacht, voor twintig jaar
Door 't brakke water is hij begraven
Als ik nog even wacht zien wij elkaar
Toen ging de zee zo tekeer'

Eindeloos was het lied - zeker twintig coupletten lang heeft meneer Foppe staan meezwaaien. Het zweet gutste onder zijn pet uit. Hij werd nat over zijn hele lijf, voelde hij, want hij had ondanks het warme weer zijn wollen shawl en dikke winterse jas nog niet thuis durven laten.
En toen het afgelopen was, kreeg hij een foldertje in de hand gedrukt waarin hij van harte werd uitgenodigd aanstaande Koninginnedag van elf tot vijf met de matrozen mee te komen zingen op het Marktplein.

Meneer Foppe is meteen naar huis teruggegaan. Er is nog een halfje brood in de trommel en met een paar gekookte eitjes komt hij het weekend wel door.

Hij zit in de grote stoel aan het raam en probeert met een kopje koffie de doorstane spanningen in bedwang te krijgen.
En hij zoekt in de folder naar een telefoonnummer, zodat hij het bestuur van het koor kan melden dat hij helaas ziek is geworden en aanstaande Koninginnedag niet van de partij kan zijn.