Als je in 1967 deze joekel openklapte en vroeg:

• ?Zal ik even een Polaroid van je maken?? - had je het al een heel eind gemaakt.

?Een poolarood... wat is dat??
?Een Polaroidje. Een kant-en-klaar-foto. Rolt er zo uit!?
?Je meent ?t! Is het echt waar??
?Ga ?s even staan... Hoofd omhoog... iets naar achteren buigen... prachtig... hou dit even vast... Wow! Te gek!?

Nadat de foto eruit geschoven was, moest het beeld in dertig seconden opkomen, waarbij je het kartonnetje in je handen of onder je trui opwarmde.

Bij films voor dit model (de Automatic 210) was een buisje meegepakt, met een stroperige vloeistof en een rollertje. Daarmee moesten de foto?s ingesmeerd, waardoor ze gefixeerd werden.

Door de opkomst van de digitale fotografie is Polaroid op sterven na dood - alleen nog in gebruik bij professionals die een opstelling even willen ?voorkijken? en voor snelle paspoortfoto?s.

Het grote succes van de polaroidfoto toen, school in het feit dat je met je fotorolletje niet naar de fotozaak moest, zodat ?iedereen? je opnamen kon zien.
Dus maakte je foto?s (of probeerde je) van heel andere aard dan de gebruikelijke kiekjes.

Die fixeermethode werkte goed, de foto?s blijken de tand des tijds uitstekend te hebben doorstaan.