Hendrik de Tuinman schrok duchtig toen hij vanmorgen de tuin van de Zevenaarse familie Van Obdam betrad, die vandaag een grote beurt zou krijgen.
Bij de aanblik van de ravage ontstak hij in hevige toorn.
De aan zijn zorgen toevertrouwde Blauwe Regen weet zich doorgaans verzekerd van zijn complimentjes, maar kreeg er nu fiks van langs:

'Wat is dít voor een grote klerezooi!
Omdat het nou toevallig vanmorgen regende, hoeven we toch niet een potje te gaan meeregenen?
Hoe haal je het in je harses nu al je bloesems los te laten?
Bah! En ik ben niet van plan die hele mieterse boel op te vegen en af te voeren.
Morgenochtend om negen uur zit alles weer op z'n plek! Is dat begrepen?
O, je dacht: ik heet Regen, dus wil ik wel 's laten zien dat ik ook kan regenen?
Je hoort tot de flora, eikel! En dan betekent regen iets heel anders dan je zomaar een beetje laten vallen.
Je bent toch ook niet blauw? Of wou je dat paarsige spul van je soms blauw noemen?
Nog één keer zo'n voortijdige lozing en je krijgt er met de bijl van langs.
Ga je er met wortel en tak uit!
Is dit voor eens en voor altijd duidelijk?'