Als je op school een vriendin had, zag je met angst en beven de vakantietijd naderen.
Want als zij, bijvoorbeeld, met haar ouders of een vriendin naar Italië ging en jij met je ouders naar Winterswijk, was het maar helemaal de vraag of het bij thuiskomst nog aan was.
Meestal was zij veranderd. Je wist niet hoe, maar het was onmiskenbaar. Ze leek een jaar ouder en ze lachte naar je, maar zoals ze nog nooit gelachen had. Net of die lach niet voor jou was bedoeld.

Later, na het eindexamen - ik had een kamer en een baantje in Amsterdam gevonden - kreeg ik een vriendin waarop ik smoorverliefd werd. Zo erg, dat het niet normaal meer was. Ik bedoel: ik dacht dat ik haar geen seconde uit het oog kon verliezen. Anders zou ik haar kwijt zijn, wist ik zeker.

Zij zat op de Kunstnijverheidsschool (nu Rietveldacademie) en toen zij met haar klas naar Parijs op werkweek zou gaan, kreeg ik het moeilijk.
Zonder dat ik haar vertelde wat ik van plan was, nam ik ontslag, leende wat geld van mijn ouders, kocht een treinkaartje naar Parijs en huurde achter het hotel waar haar klas verbleef ook een hotelkamertje.

Ik had de camera van mijn vader meegenomen en de foto laat het moment zien, waarop ik haar naam roep en haar vriendinnen zich voor het raam verdringen om mij te zien.

Zij staat er niet bij. Misschien was ze zich rotgeschrokken.
Vond ze mijn actie wel leuk?
Nu, decennia later, weet ik bijna zeker van niet.