Vanmorgen, voor het eerst in jaren, weer buikoefeningen gedaan. Plat op de rug, handen in de nek en omhoog veren.
Veren?
Steunend en blazend en na vijftien keer pijn in de zij.

Maar het moet. Het is dringend en noodzakelijk. Ik heb teveel mannen gezien. Mannen met buiken.
De ochtendkrant trakteert ons op een voorpaginafoto met buikmannen. Mannen die truien en slipovers dragen, zodat de buik goed uitkomt. Ze zijn trots op hun buik.

Kost wat kost, wil ik niet op die mannen lijken.

En gisteravond wemelde het van buiken op de tv.

De nieuwe lijsttrekker van LN loopt gebogen over zijn buik.
Zijn eerste teksten kwamen niet uit zijn keel, maar uit zijn buik. En hij deed een rechtstreeks beroep op de onderbuiken van de kijkers.

Als de spierpijn is gezakt, probeer ik me weer tien keer op te drukken.