Ik sta in de boekwinkel en ben van plan een boek te kopen.
Mijn oog valt op een stapel exemplaren van het nieuwste boek van een bekende schrijver, waarover veel is geschreven.
Ik neem er een van de stapel.
Ik draai het om en om.
Opzettelijk heb ik de krantenrecensies overgeslagen. Al eerder dacht ik dat ik het misschien wel wilde kopen en dan wil ik van tevoren niets over de inhoud weten.
Ik lees op de achterflap dat het boek ?zowel diep inzicht in de menselijke drijfveren als in de belangrijke vragen van onze tijd? verschaft. Ja, hoor, ?t is goed.
Ik heb jaren geleden een boek van deze schrijver gelezen en dat vond ik toen wel mooi, geloof ik.
Nu sla ik het boek op een willekeurige pagina in de eerste helft open en begin te lezen:

?In de dromen van haar dochter weidde Pamposh Kaul uit over alles wat Frirdaus Noman niet had willen horen, ze vertelde haar over de ongeketende toekomst, die glansde aan de horizon als een beloofd land dat ze nooit kon betreden, het visioen van vrijheid dat haar hele leven aan haar had geknaagd en haar innerlijke onrust had verstoord, hoewel niemand dat wist omdat ze nooit ophield met glimlachen, nooit haar leugenachtige façade van tevreden kalmte liet varen...?

Ik test een tweede, willekeurige passage, zo ongeveer op tweederde:

?Toen Peggy Ophuls, alleen in het appartement in New York, de telefoon had opgenomen en van een van haar informanten had gehoord dat Steven Wood was voorgedragen om naar India te worden uitgezonden, bonsde haar hart en gooide ze het grote glas Pellegrino in haar hand zo hard ze kon min of meer in de richting van ?ZOOMMM!!!?, het breedbeeldportret van haar man in de Bugatti Racer dat Liechtenstein in opdracht van haar had gemaakt, als liefdesgeschenk, en dat aan de lange muur van de zitkamer in hun ruime huis aan Riverside Drive hing, wanneer het niet...?

Ik sla het boek dicht en overweeg.
Dit is onmiskenbaar een boek van VEEL (veel lange zinnen, veel taal) en ik hou van GESTOKEN (korte uitgebeende zinnen, waaruit veel is weggelaten).
Gevoelsmatig zou ik het niet moeten doen.
Maar ik ben in een tegendraadse bui. ?Doe het nu maar eens wel. Vermijd je eigen vooroordelen. Geef je de moeite en wie weet krijg je echt inzicht in de belangrijkste vragen van onze tijd?, zegt de binnenstem.

Ik aarzel, maar begeef me toch schoorvoetend naar de kassa en koop ?Shalimar de clown?, van Salman Rushdie.
Ik hoop er het beste van.