We zaten in de kantine, in een groepje bij elkaar.
Ernst, de fotograaf, zei: 'Er wordt een buitenlandse zanger in studio 6 geïnterviewd en dadelijk moet ik 'm fotograferen.'
'Wie is het?', vroeg ik.
'Geen idee,' zei Ernst, 'een onbekende Amerikaan. Hij heeft net een eerste hitje in Amerika en hij reist nu door Europa ter promotie van z'n single.'
'Mogen wij even met 'm poseren?', vroeg Henk.
'Mij best', zei Ernst.

Wij wachtten voor de studio tot de zanger, gesecondeerd door een medewerker van zijn Amerikaanse platenmaatschappij, naar buiten stapte.

Henk zei tegen de zanger: 'Ach, mogen wij u voor de foto even optillen?'
De zanger keek stomverbaasd van Henk naar mij.
'Dat is in Nederland zo de gewoonte,' zei Henk, 'dat buitenlandse artiesten even worden opgetild, een lift naar de top, als het ware.'

'Okay', zei de zanger, een buitengewoon vriendelijke man.

We tilden hem op, de fotograaf legde aan en de zanger maakte een uitbundig gebaar. Een groet naar de fans die hij toen, in 1965, nog moest krijgen.
Voorzichtig zetten wij hem weer neer.