Evert had nu 187 vrienden op zijn Linkedin-site verzameld - voor het grootste deel collega's van de zaak, of relaties in de branche, die hij op congressen of beurzen had verzameld.

Wat hij nu precies met dit netwerk aan moest - wat hij 'eraan had' - wist hij nog steeds niet, maar misschien werkte het meer als visitekaartje met pr-waarde. Door veel vrienden aan je te binden, gaf je aan belangrijk te zijn op jouw plaats in het raderwerk van de zaak, het werkveld, de wereld.

Evert mocht graag de lijst met vrienden nalopen en af en toe 's naar de vrienden van zijn vrienden doorlinken om de opscheppers en dikdoeners eruit te pikken, die zich hadden geprofileerd met indrukwekkende opleidingen en interessant klinkende werkervaringen.

Dolf Groenewegen, Everts directe chef, spande met 468 vrienden de kroon. Hij zou hebben gewerkt in Engeland, de VS, Moskou, Hongkong en Peking, gestudeerd in Oxford (een blauwe maandag, maar toch), Boston (?) en Stavanger.

Elke keer als Evert door zijn netwerk dwaalde moest hij glimlachen als hij zijn eigen naam tegenkwam, verdwaald tussen de duizenden vrienden van vrienden in een onmetelijk groot egodoolhof.
Het systeem gaf jouw eigen naam namelijk een pijltje mee, waarin het woord YOU was opgenomen.

'Yes!,' dacht Evert dan, 'this is me! Ik leef! Ik ben Ik. En dat zullen ze weten!'

Evert begreep heel goed waarom steeds meer werkgevers ertoe overgingen - had hij ergens gelezen - hun personeelsleden te verplichten tot het aanmaken van een Linkedin-account.