Vanmorgen, kwart over acht.
In de supermarkt zie ik hem in de verte bij de vleesschappen. Hij zwaait, ik zwaai terug, zoals altijd als ik hem in het dorp voorbijga. Hij is iets bij de gemeente - of hij zit gehurkt bij een openstaande meterkast, of hij staat op een ladder tegen een lantaarnpaal.

Zijn volgestouwde kar voortduwend, komt hij in mijn richting, hij wil me iets gaan vertellen. Gezellige, dikke kerel, geruit petje op. Het is vroeg, maar ik sta op scherp, zet een geheugendeurtje wijdopen. Hier komt een leuke column aan, weet ik bij voorbaat.

Als hij naast me staat, krijg ik een klap op een schouder, hij buigt zich naar me toe en zegt samenzweerderig:
?Ze mogen van geluk spreken dat het geen zwarte was die het gedaan heeft, weet je dat? Ik zal je zeggen, ik was gisteren op een verjaardag en daar zat een zwager van mijn zuster, die is bij de marine en weet je wat?ie zei? Dat ze klaar stonden met machinepistolen om de hele wijk uit te kammen. Eerlijk waar. Met zo?n vijfhonderd man. Ze waren d?r allemaal aan gegaan. Weet je nog: op de Dam toen, met die Provo?s? Dat weet jij nog wel. Nou, zo zou het hier ook gaan... Een bloedbad, je moet er niet aan denken.
Maar hij heeft het goed gedaan, Pim, niet? Hij durfde het te zeggen! We zijn toch acht jaar zwaar besodemieterd? Met die Netelenbos voorop. Een kennis van mij die is vertegenwoordiger, die zei ook op die verjaardag dat als het doorgegaan was met die tolpoorten, dat?ie 1600 gulden kwijt was geweest. Waarvoor? Voor niks! ?t Is toch een schande!
Hij heeft het goed gezegd en nou is?ie vermoord. Maar er zit meer achter. Ze hebben kaarten gevonden. Dit komt van hogerhand, dat is duidelijk.
Maar het begin is er. Ze kunnen niet meer terug.?

Hij steekt een duim op en stuurt zijn kar richting kassa.

Thuis besluit ik de ontmoeting op te schrijven, zonder een woord te kleuren of toe te voegen.
De leuke column heb ik nog niet.