Ik hou niet van spelletjes.
Ooit waren kerst- en paasvakanties gevuld met tafeltennis (pingpong), Monopoly en zelfs sjoelbakken. Daar is het bij gebleven.

Aan teamsporten had ik een hekel. Ik was (mag ik het zelf zeggen?) een iets meer dan middelmatige speerwerper.
Ik hou niet van (kijken naar) voetballen.
Ik vind een spelletje zonde van mijn tijd. (Niet dat ik mijn tijd altijd nuttig besteed - er gaat niets boven een uur voor je uit zitten suffen.)

'Dit is een ongelofelijk spel', zegt een jonge stem aan de telefoon, 'dit moet je zien, al is het maar voor de techniek.'

'Heb je het al gekocht?', hoor ik de volgende dag, 'doen hoor, het is echt iets voor iemand die gek is op de Tweede Wereldoorlog.'

Ai! Gerefereerd wordt aan mijn WO2-verzameling - boeken, video's, het hongerwinterdagboek van mijn vader, de zorgvuldig bewaarde verpakking van een gedropt pakje geallieerde boter.
Huisgenoten, die zich uit de voeten maken als de tv zwart-witbeelden vertoont, voorzien van schietgeluiden. En ik beweer altijd dat ik geen hobby heb.

Vanmiddag gekocht: Medal of Honnor - Allied Assault. CD-ROM. Ga ik een computerspelletje spelen? Ik kan het zelf niet geloven.
Het spel is geïnstalleerd. Ik start.

Een half uur later. Ik ben geland op de Normandische kust. Ik ga een levensgevaarlijke verkenning uitvoeren. Ik ben gewapend met een Thompson halfautomatisch machinegeweer, dat 'een spervuur van kogels kan produceren om hele oppervlakken schoon te vegen.'

Mijn naam is Mike Powell, luitenant. Ik ben vanwege mijn uitstekende schutterskwaliteiten, gekozen uit duizenden, lid van het 1e Rangerbataljon.

Houdt moed! Ik kom jullie bevrijden.

Ik beken. Ik ben verkocht.
Dit spel is (en lees de woorden in dubbele betekenis): verschrikkelijk goed.