Gisteravond heb ik voor het eerst in het Concertgebouw tijdens een concert op het podium gezeten. Het optreden van de wereldberoemdheid was totaal uitverkocht - er restte een zitplaats op de tribune.
Het is even wennen een hele avond onbeschaamd naar het publiek in de zaal te zitten staren. Alsof je onderdeel bent van het decor.

Het is ook even wennen je gedurende twee uur te moeten concentreren op de achterkant van de zangeres.

Een concert van Cecilia Bartoli in Amsterdam is een jaar van tevoren uitverkocht - ik was blij dat ik er toch bij kon zijn, want ze zong wonderbaarlijk mooi.

Het was wel even schrikken bij de eerste aria toen duidelijk werd dat je het op de tribune moet stellen met de helft van haar stemgeluid en zonder haar levendige gezichtsexpressie. Maar al gauw deed ze je die ongemakken vergeten.

Het was mooi te zien hoe het publiek in grote verliefdheid naar haar voorkant keek.
Ik ben niet verliefd geraakt op haar achterkant, maar er bleef visueel genoeg te bewonderen over - het ritmisch deinen van haar wilde haardos, haar gracieuze armgebaren en haar hemelse blik. En haar stem natuurlijk, van bewogen fel tot zacht en puur.
(Het klinkt pretentieus als ik het zo opschrijf, maar zij geeft eventueel divagedrag een volkomen acceptabele natuurlijkheid.)

Toen ze zich tijdens een van de vele toegiften ook een halve minuut zingend naar ons richtte, de arme drommels op de tribune, merkten we pas goed wat we gemist hadden.

Ik vind dit de hoogste vorm van optreden: voor een zaal gaan staan zingen en met zachte, ingehouden stem, op de rand van de stilte, een volle zaal ademloos en ontroerd te krijgen.
Het lukt haar, zelfs al staat ze met haar rug naar je toe.

Morgen ga ik bellen of er al kaarten voor 2006 zijn te bestellen.