Het is vermoedelijk de sufste, oninteressantste ansichtkaart die ooit werd gedrukt.
Wie, behalve een enkele bewoner van een der afgebeelde huizen, zou deze kaart ooit hebben verstuurd?

Ik vond hem twee weken geleden in een boekenstalletje in Rotterdam. En er gaat sindsdien geen dag voorbij of ik moet er naar kijken. Het is niet uit nostalgische mijmerzucht dat ik hem telkens weer ter hand neem (Opa Tingeling beweent de mooie plekjes van weleer) - je zou nu een foto kunnen nemen op dezelfde plek; veel is er niet veranderd.

Ik kijk naar de kaart als naar het decor van een film. Een film over mijn leven.
(?Zozo, interessant, joh. Vertel!?)

De brede weg op de voorgrond is de Laan van Meerdervoort. Naar links = mijn ouderlijk huis; naar rechts = het centrum van Den Haag.

Om te beginnen liep ik in schooltijd, zeven jaar lang, dagelijks twee keer naar links en twee keer naar rechts. Meer dan duizend keer dus. Het straatje uiterst rechts is de Hyacinthweg en daar stond mijn lagere school.

Ik zie mijn vader voorbij fietsen. ?s Ochtends om acht uur van links naar rechts en ?s avonds om vijf uur van rechts naar links. Ruim twintig jaar, dagelijks. Met een aktetas waarin een pakje brood en een regenpak.

Ikzelf kom ook honderden malen fietsend voorbij. Of trammend. (Op de uiterste linkerkant van de kaart is de kop van een PCC-tram te zien, uiterst modern in de jaren vijftig.)

Dit zijn particuliere beelden - ik kan er ook wereldgeschiedenis van maken!
Van rechts naar links rijdt een colonne tankwagens voorbij. In 1944 vervoerden de Duitsers vloeibare waterstof naar de startplaatsen van de V2-raketten op Ockenburg.

In mei 1945 trekt een eindeloze stoet haveloze Duitse soldaten te voet van links naar rechts. Tussen de rijen rijdt om de paar honderd meter een toezichthoudend rupsvoertuig van de overwinnaars, de Canadezen.

Literaire geschiedenis.
In een van de huizen op de horzion, aan de rechterkant van de kaart, (de Daal- en Bergselaan) woonde Simon Vestdijk in de jaren dertig. Zo?n huis, met uitzicht op de duinen en de zee, vormde het décor van zijn roman ?Else Böhler, Duits dienstmeisje?.

Op de hoek van de verhoging aan de linkerkant (?het Heitje?, een voormalig duin), moet de Remonstrantse kerk nog worden gebouwd. Via via mocht ons groepje zondags repeteren in een zaaltje. Kees van Kooten en ik zetten er onze eerste voorstellingen in elkaar.

Genoeg. Begrijp je waarom ik die kaart maar moeilijk weg kan leggen?

Hulde aan de straatfotografen, die geheel Nederland - ook de onbeduidendste plekken - hebben vastgelegd.