Met het uitkleden had meneer Foppe de grootste moeite. En maagkramp. En een te snel kloppend hart. Het was al nagenoeg onmogelijk zich voor zijn huisarts van een kledingstuk te ontdoen, laat staan dat hij nu te midden van duizenden onbekenden zijn broek moest laten zakken.
Maar ja, hij had zich nu eenmaal opgegeven voor deze actie. Of had iemand dat voor hem gedaan...?

Hij wachtte en treuzelde, maar toen de meeste omstanders geheel naakt waren, maar vooral toen een man in een megafoon begon te brullen: 'Kom op, mensen, uit die hap, er moeten nog meer foto's gemaakt worden!', zette meneer Foppe zijn pet af, gleden colbert en overhemd van zijn schouders en stapte hij uit zijn broek en schoenen.
Even draalde hij nog met zijn onderbroek, maar huppetee! daar ging'ie al naar benee. Hij stopte de hele klerenbundel in een grote plastic zak, die, voorzien van zijn naam, voor hem klaarlag.

Wat was dat een heerlijk gevoel. Helemaal bloot in de frisse ochtendbries, zomaar tussen andere bloteriken. Wat een overweldigend aantal soorten en maten mensen had je toch! Meneer Foppe keek wel, maar niet stiekem. Gewoon, recht vooruit. En - de grootste openbaring - niemand keek naar hèm. Niemand liet merken de blote meneer Foppe raar, mismaakt, of vies te vinden.

Wonderlijk helder, met een grijns van geluk op zijn gezicht, voelde meneer Foppe zich opgenomen in de blote menigte, die zich nu in de richting van de grote parkeergarages bewoog, waar ze voor het oog van de wereld zou worden opgesteld.

Meneer Foppe nam een slok van zijn chocolademelk en schudde daarna zijn kussen nog eens op. Hij mocht best een uurtje slaap inhalen. Na die rare beelden in het Journaal had meneer Foppe lang liggen woelen voor hij was vertrokken, maar over wat er toen allemaal gebeurde, was hij nog steeds stomverbaasd.