In 1989 mocht ik, samen met Robert Anker, het Rotterdamse Poetry International Festival presenteren.
Het werd een onvergetelijke, enerverende week temidden der dichters.

Het was het jaar waarin het werk van Lucebert centraal stond en ik de gelegenheid kreeg de grootmeester een paar maal te kunnen spreken (waarbij ik, uit bewondering en daaruit voortvloeiende verlegenheid, voornamelijk heb gezwegen).

Het was ook het jaar met de commotie rond de Chinese dichter Duo Duo, die tijdens het festival begreep niet naar zijn land te kunnen terugkeren, in verband met de in Peking neergeslagen studentenopstand.

En het was het jaar waarin ik het Rotterdamse fenomeen, Poetry-huisdichter Cor Vaandrager van nabij meemaakte.

Het helderst is me bijgebleven hoe Vaandrager ?s ochtends om negen uur verscheen in de werkruimte van het festival, dat toen in de Doelen werd gehouden. Een ?junkachtig type?, zonnebril op, een boodschappentas op wieltjes achter zich aan zeulend.
Op dit vroege uur, terwijl alle deelnemende dichters nog op één oor lagen (en de komende uren zouden blijven liggen), ging Vaandrager hard aan het werk. Iedere ochtend. Vertalingen makend van onbekende Amerikaanse dichters, die hij op het festival wilde promoten.
En ik zal niet vergeten hoe de toenmalige festivaldirecteur Martin Mooy ?moeilijke? Cor, die soms in woedend, onredelijk geschreeuw uitbarstte, met zorg en geduld omgaf, eten, drinken en een schrijfmachine aanslepend.

Op een paar avonden heb ik, buiten het officiële programma om, enkele vertalingen van Vaandrager voorgedragen. Niet iedere collega-dichter waardeerde dat. ?Je gaat toch geen teksten van zo?n freak voorlezen!?

Vanavond krijgt Vaandrager een laat, maar terecht eerbetoon.