?Nee, niet aan denken... Weg met dat beeld! Niet doen!?
Jolde probeerde uit alle macht de scène te verdringen die onverbrekelijk bij deze ochtend hoorde.

Gisteren waren ze er met z?n negenen uitstekend in geslaagd geen enkele verwijzing, opmerking of hint richting naderende feestdagen te maken.
Ze hadden gewandeld, een uitvoerige stamppotmaaltijd bereid en ?s avonds hadden ze zich uitstekend vermaakt met een spel, dat in de achtergelaten spulletjes van het gehuurde zomerhuis werd gevonden: Twister.

De jaren zeventig revisited. Een mat op de vloer, waarop rijen gekleurde cirkels zijn gedrukt. De scheidsrechter roept: ?Rechterbeen rood!? En de spelers voeren de opdracht uit door hun rechtervoet in een rode cirkel te plaatsen.
De volgende opdracht - ?Linkerhand geel! - zorgt al voor veel gelach en gekronkel van lichamen. En zeker als er vier personen tegelijk deelnemen lijkt in de kortste tijd een soort gangbang te ontstaan - maar een keurig nette, met de kleren nog aan.

?Zou Ien gemerkt hebben dat ik iets te lang over Elselien gebogen heb gestaan??, vroeg Jolde zich af. Hij keek naast zich, naar haar stil slapende hoofd. In het zijne klonken ineens pianoklanken.

Stille nacht, heilige nacht....

Jolde sloot de ogen en zag het beeld onweerstaanbaar helder voor ogen. Hij kwam de trap af, tripte de koude gang door, deed de huiskamerdeur open en de warmte en het kaarslicht golfde hem tegemoet. Zijn moeder zat achter de piano. De enige ochtend van het jaar waarop moeder een pianostukje speelde.
En de kaarsjes in de boom brandden voor het eerst. De tafel was gedekt met de kerstloper en er stonden diepe borden klaar met chocoladekransjes, pinda?s, hazelnoten en mandarijnen en een brandende kaars in het midden.

?Waarom zou ik daar niet aan mogen denken??, vroeg Jolde zich af.
Omdat ze zo?n gloeiende hekel hadden aan het verplichte en het commerciële en het afgeklovene van de feestdagenindustrie. Daarom was de vriendenclub naar hier gevlucht.

?Maar mijn moeder wist daar toch allemaal niks van??, kwam Jolde in verzet. ?Toen was het toch nog niet zo erg? Ze deed haar best mij een onvergetelijke kerstochtend te bezorgen. En daarom mag ik veertig jaar later toch nog wel even aan mijn moeder denken? Wat krijgen we nou, zeg!?

Maar de opstandigheid zakte snel, de zachte pianoklanken kregen weer de overhand en Jolde probeerde de opkomende tranen terug te dringen.